“Bir ülkenin gelişmişliği, kaldırım yüksekliği ile ters orantılıdır.” Geçenlerde gözüme çarpan bu söz beni düşüncelere sevketti. Ülkemizde kaldırımların ne kadar boşlanmış olduğunu düşündüm. Sadece devlet değil, halk da kaldırımlar konusunda ilgisiz. Ortada bir sıkıntı var, bunu görüyoruz ancak bunu dile getirmiyoruz.
Bir Avrupa şehrini gezerken beni en çok mutlu eden şeylerden biri; o şehrin ergonomik kaldırımlarını arşınlamaktır. Mevcut şehir düzenini yüzyıl önce çözmüş oldukları için, kaldırımlarla alakalı sorunları da birçok savaş geçirmelerine rağmen çözmeyi başarmışlar. Okumaya devam et
Hepimiz bir ödül istiyoruz. Bir şey yapmasak da, hak etmesek de bir ödül veya ödüllendirilmek istiyoruz. Somut bir obje bir ödül olabildiği gibi, çayın yanında açık havada yemek üstü yakılmış bir sigara da, borcunu bir yıl boyunca ödeseniz dahi yedi gün kendinizi kral gibi hissetmenizi sağlayacak bir her şey dahil otel tatili de veya beş tane sığır arkadaşla salonun her tarafını hunharca kirletircesine maç keyfi de bir ödül olabilir. Ödül için genellikle bir sebep gerekse de sebepsizce de ödül sahibi olunabilir hatta ödüller karşılıklı bir anlaşma çerçevesinde de kazanılabilir. Bu durumda mutual anlaşmanızı ödülle taçlandırmış olursunuz. 
Bugün bizim bayramımızmış diyorlar. Küçüklüğümden beri yaşadığım bayramlara bakıyorum, büyüklerimin ellerinden öperim, harçlık alırım. Coşkulu, neşeli, heyecanlı geçer. Ancak bugün öyle bir gün değil. 14 Mart Tıp Bayramı… Bugünün benim için ne tıpla bir alakası var, ne de bir bayramla. 
2011 yılı kışında Libya’da herkesin haberdar olduğu ve aynı zamanda bihaber olduğu bir iç savaş vardı. Bir direniş, bir diktatör, petrol rezervi açısından dünya dokuzuncusu bir ülke ve masum insanlar bu savaşın baş rolündeydi. Bir anda internet ortamında alevlenen başkaldırı ve devamında gelen katliamların ortasında uzun süre sömürgeci devletlerden ve diktatöründen çeken bir halk hayatta kalma mücadelesini verdi. Bu mücadelede anneler vardı, çocuklar vardı, direnişçi askerler vardı. İç savaşın en yoğun olduğu bu dönemde Türkiye Cumhuriyeti yaralıların tedavisini yapmak için Libya’ya bir feribot gönderdi. Tatil gezileri yapan bu feribot 2 günde yüzer hastane yapılmaya çalışılacak ve Libya’dan belli miktarda hastayı Türkiye’ye getirecekti. Ancak savaş anında hiçbir şey planlandığı gibi gitmeyecektir.
İstanbul trafiğinde kimse kendini güvenli hissedemez. Özellikle yoğun bir yerleşim yerinden yine yoğun bir iş merkezine gidiyorsanız… Kırk yaş üstü teyzelerin kullandığı SUV’lar ani fren yaparlar mesela. O pahalı araçlara çarpmamak için göz, sol ayak ve sağ elinizin beyinde koordinasyonunu sağlayan bölge felç olur. Kravatsız takım elbiseli adamların kullandığı genelde siyah olan üst segment araçlar ise aniden sinyal vererek önünüze çıkar. Sinyal verirler çünkü bunun bir anlamı vardır: “Bak, benim araç pahalı. Sinyal de veriyorum. Geçmeye çalışırsan oyarım!” 
Çok eski zamanlarda Avuoblar adında bir millet varmış. Temel yaşamları avlanmak ve başka hiçbir şey yapmamaktan ibaretmiş. Onlar gibi olan eski milletler okyanusları aşıp diğer kıtalara geçmişken, Avuoblar bulundukları yerin bir yarımada mı yoksa bir dağ mı olduğundan dahi bihaberlermiş. Dediğim gibi sadece avlanmak konusunda çok iyilermiş. Ya bu mış miş ekleri beni yormaya başladı, izninizle di’li geçmiş zamana geçiyorum, saygılar. 
Haberlerde görürsünüz bazen arada çıkar, çöp evler… Bir evin nasıl belli bir zaman içinde çöp ev haline geldiğini hep merak etmiştim. Etmiştim diyorum çünkü lise ve ortaokul yıllarına denk gelir her şeyi merak etme dönemim. O yıllarda sadece merak vardı, sonra meraklar icraatlara dönüştü ve “kediyi merak öldürür” misali durumlar oluştu. Sahi o evler nasıl oluşuyor? Bizim dışımızdaki toplumlarda var mıdır acaba böyle çöp evler? Tarih hocam eski insanları anlatırken, “Onlar savaş gördükleri için sağda solda gördükler irili ufaklı her türlü işe yarayabilecek şeyleri değerlendirmesini bilirler. Bir yerde iplik görseler hemen bir kağıt parçasına sarıp bir kenara kaldırırlar.” derdi. 
Sorma, üzgünüm ve sıkkınım. Ama kızgın değilim. Aslında biraz da kızgınım, sadece kızgınlığım bize, bizimkilere, duyarlılara, kurdelecilere… Salon halısının kenarındaki şeritte kaç kez tur attığımı hatırlamıyorum. Annem neyin var diyor, söylüyorum, bırak onu politikacılar düşünsün diyor, kızamıyorum. Beni kaç kişi anlar bilemiyorum ama yine de yazarak kendimi ifade edebileceğimi ve birkaç kişinin dikkatini çekebileceğimi umuyorum. 
Hastanelerde hizmet talep eden ancak doktor talep etmeyen insanlar için bir birim oluşturulmalı. Öyle ya, kimisi doktoru sevmez, istemez. Kişi kendinin doktordur düsturundan yola çıkar elinde bir listeyle gelir hastaneye, özellikle Acil Servislere. Listeye bakarsın “FSH, LH, TSH, T3, T4, Hemogram” yazıyor. 